Γιατί πρέπει να καταργηθεί η εθνική γιορτή της 17ης Νοεμβρίου

του Γιάννη Πήλιουρα

Μια από τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας είναι τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην λεγόμενη εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά την περίοδο της Χούντας. Πάνω σε αυτό το γεγονός χτίστηκε η ζωή μιας ολόκληρης γενιάς “αντιστασιακών” που μέχρι σήμερα παραμένουν στην εξουσία, παρά την απογοητευτική τους εξέλιξη. Είναι ίσως εθνικό παράδοξο ότι ένα κράτος δεν γιορτάζει την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα, ως όφειλε, αλλά μια μεμονωμένη προσπάθεια αντίστασης μιας μειοψηφίας.

Οι λόγοι που οδήγησαν το ελληνικό κράτος να αναγνωρίσει την επέτειο του Πολυτεχνείου ως εθνική εορτή είναι πολιτικοί: Τα μεγάλα ιδεολογικά πάθη της εποχής και η αδήριτη ανάγκη των τότε Κυβερνήσεων να έχουν ως σύμβολο μια μεγάλη στιγμή δημιούργησε αυτό το μύθο που εμπεριέχει η ιστορική στιγμή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Έτσι φτάσαμε να θεωρούμε ότι με την κατάληψη αυτή, έπεσε το δικτατορικό καθεστώς (!) ενώ στην πραγματικότητα η δικτατορία κατέρρευσε με την τραγωδία της Κύπρου το 1974. Φυσικά δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να συγκρίνουμε αυτό το γεγονός με την παλλαϊκή αντίσταση του 1940 και την επανάσταση του Έθνους το 1821. Κακά τα ψέμματα, ο ελληνικός λαός δεν αντιστάθηκε στο καθεστώς της Χούντας παρά ελάχιστα αφού ο φόβος κυριαρχούσε ενώ πολλοί διάκεινται φιλικά στο καθεστώς για να έχουν καλύτερη αντιμετώπιση. Έτσι η πληθώρα αντιστασιακών που εμφανίστηκε μετά την πτώση του καθεστώτος παραμένει ακατανόητη αφού βάσει των αριθμών αντιστασιακοί δηλώνουν χιλιάδες πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς, την ώρα που το Πολυτεχνείο είχε λιγες εκατοντάδες.

Παραγνωρισμένος είναι και ο ρόλος της Αριστεράς σε αυτή την ιστορική στιγμή. Επειδή ακριβώς η κατάληψη και η λήψη των αποφάσεων πάρθηκε πέρα από κομματικά στεγανά, οι κομματικοί φορείς ήταν ιδιαιτέρως επιφυλακτικοί και πολλές φορές αρνητικοί με τα γεγονότα μιλώντας ακόμη και για προβοκάτορες! Σήμερα, όλοι καπελώνουν αυτή την προσπάθεια, διαγωνιζόμενοι για το ποιος εκφράζει καλύτερα τη γενιά του Πολυτεχνείου! Αποτελεί άλλωστε και ένα μεγάλο πλεονέκτημα της ευρύτερης Αριστεράς η ηγεμονική της στάση σε αυτό το ιστορικό επεισόδιο αφού με αυτό τον τρόπο κατάφερε να αντιστρέψει το αποτέλεσμα προηγούμενων ηττών της στην ιστορία.

Αντιθέτως με τα όσα γιορτάζουμε αυτή την ημέρα θα ήταν πολύ πιο λογικό και ενωτικό να ακολουθήσουμε την τακτική της πλειοψηφίας των άλλων πολιτισμένων κρατών, να γιορτάζουμε δηλαδή την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την έλευση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Η ημέρα αυτή αποτελεί την έναρξη της ειρηνικότερης περιόδου που γνώρισε ποτέ η πατρίδα μας και αποτελεί αναντίρρητα την αρχή μιας άλλης εποχής για τη χώρα, πέρα από ιδεολογικούς διχασμούς και πάθη.

Φυσικά μια μετατροπή της εθνικής εορτής και αργίας της 17ης Νοεμβρίου σε απλή ημέρα μνήμης θα προκαλούσε τρομερές αντιδράσεις από κατεστημένα δεκαετιών που έχουν χτίσει την πολιτική τους ύπαρξη πάνω σε αυτό το γεγονός. Παρόλα αυτά θα ήταν μια καλή συμβολική αρχή για το τέλος της Μεταπολίτευσης όπως τη γνωρίζουμε, βάζοντας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όλους αυτούς που σήμερα στέκονται απέναντι σε κάθε προσπάθεια εθνικής ενότητας. Ας το τολμήσουμε!